Op zondag 20 maart 2022 parkeer ik de auto bij de Kardingeberg. We stappen met z’n vieren uit en kijken om ons heen. Nergens staat een groep, zijn we te vroeg?
Weken geleden heb ik op Facebook een event gezien: zondag 20 maart Global Drumming op de Kardingeberg in Groningen. Over de hele wereld verzamelen zich mensen voor deze Global Drumming Gathering. Over de hele wereld zijn er vandaag om 11.11 uur drumcirkels. Het ritme van de drum brengt eenheid. Opgeven hoeft niet, iedereen is welkom.
We besluiten een kijkje te nemen op de top van de heuvel. Mijn hart klopt vol verwachting, maar er zit ook een trommelroffeltje onzekerheid bij. Spanning voor het onbekende. Dat kan iedereen overkomen, toch?
Ik pas wat mindfulness toe; ik accepteer wat ik voel, oordeel niet, vertrouw op het proces en blijf in het hier en nu. Dus niet vol onzekerheid naar de top, maar genieten van het gesprek en de zon die schijnt. Voor het gemak vergeet ik dat de voorjaarswind erg koud is. Boven aan de berg staat een bont gezelschap van drie mensen rondom een kleed.
Om mijn ongemak te verbergen begin ik een praatje. “Waar onze drums zijn?!”, uhm, onze eigen drums?! We kijken elkaar aan en besluiten we om eerst maar even de een rondje over de berg te lopen. We zijn toch te vroeg.
Een tijdje later zijn we weer boven op de berg. Het bonte gezelschap van drie is uitgegroeid tot acht. We gaan op een bankje zitten en wachten tot het begint. We hebben afgesproken dat we hier blijven zitten om te luisteren, zodat we weg kunnen gaan wanneer we willen.
Dan worden we gevraagd om samen met het bonte gezelschap een cirkel te vormen. We mogen een instrument kiezen van het kleed. De gathering begint om 11.11 uur, er wordt uitgelegd dat er op dit tijdstip over de hele wereld mensen bij elkaar zijn gekomen. Het doel is om met de drums een gevoel van verbinding te creëren met de focus op liefde, intentie en vibratie. Mijn blik kruist de blik van mijn vriendinnen. In hun ogen zie ik, wat zij zien in de mijne; we zijn verbonden in ongemak.
We gaan beginnen. De instructie is: twee keer lang en twee keer kort. Ik heb werkelijk geen idee wat daarmee bedoelt wordt. Ik kijk om mij heen, de kringgenoten slaan twee keer aan de rand en twee keer in het midden van de trommel. Oké, dat kan ik ook. Ik schrik van het geluid. Mijn trommel klinkt luider en de toon is hoger. Hierdoor wordt ik zelfbewust en mijn innerlijke criticus richt de spotlight op mij, alles wordt opvallen en ongemakkelijk. PATS, een misslag! Ik ben teveel met mezelf bezig: adem in, adem uit, accepteren, loslaten en opnieuw beginnen. En sla heel mindful-mis.
Ik doe mijn ogen dicht, volg het ritme. Maar dan een gedachte: “wat doen de anderen?” PATS, weer mis. Ik kijk en zie een jogger, PATS! Ik doe mijn ogen weer dicht. Wat duurt het lang? Ik kijk weer, mijn vriendinnen zijn gestopt, ik stop ook. Hè, hè, eindelijk stopt iedereen.
Een nieuwe drum opdracht, bepaal je eigen ritme. HELP! Mijn eigen ritme? Wat weet ik van muziek? Wat doe ik hier? Adem in, adem uit, accepteren, loslaten en proberen. Kijken, luisteren, zonder oordeel telkens opnieuw beginnen, op zoek naar mijn eigen ritme in een bont gezelschap. In het echte leven gaat het ook zo. Adem in, adem uit en weer door. Ik ben vast besloten mijn eigen ritme te slaan op de trom. Pam-pa-pa-dam..dam.. Pam-pa-pa-dam..dam.. Pam-pa-pa-dam..dam..
Ja, dat voelt goed!
Toch weer even kijken, Pam-pa-pa-PATS! Ik zie twee jeugdige fietsers boven op een extra steil heuveltje. Een ATB-er en een ‘gewone’ fietser met ondersteuning (van zijn ouders geleend?). Ze willen van de steile heuvel af. Ik zie twijfel bij de ‘gewone’ fietser. Ik herken zijn twijfel. Twee vreemden verbonden in twijfel en ongemak. Zijn vriend moedigt hem aan, hij doet het wel even voor en verdwijnt hij uitzicht. De ‘gewone fiets’ aarzelt, maar bereid zich voor: voeten goed op de trappers, goed op het zadel en…hobbel-de-hobbel…zijn voeten zijn bij de eerste hobbel al van de trappers! Ik zie een verschrikt gezicht, zijn handen houden het stuur steviger vast en dan is ook hij uitzicht. Ik luister, ik hoor geen kreet, het gaat goed.
Adem in, adem uit en weer door, Pam-pa-pa-dam..dam.. Pam-pa-pa-dam..dam.. Pam-pa-pa-dam..dam.. Vertrouw je gevoel en intuïtie, laat je gedachten los! Maar gedachten komen toch: “Pam-pa-pa-dam..dam..? Dat zijn vijf slagen! Hoe werkt dat? Dan klopt toch niet? Het klopt niet en toch voelt het goed. Het is mijn eigen ritme. Even vergeet ik de omgeving, de anderen, de koude wind en dan…PATS, sla ik toch weer mis. Ik ben er wel klaar mee. Ik ben weer bewust van de kring. Mijn vriendinnen zijn ook gestopt. Het duurt niet lang of alle trommels zwijgen. De gathering is voorbij, iedereen wordt bedankt.
Het was zeker een belevenis, een lesje mindfulness, sociale druk, irritatie en ongemak. Toch moet ik bekennen dat het moment waarin ik even mijn eigen ritme had gevonden, een goed gevoel gaf. Het was afwijkend van de anderen en toch passend. Zo zie je maar weer, het is echt mogelijk je eigen unieke muziek te maken en er toch bij te horen. Dat jij je anders voelt, apart of afwijkend van de norm, hoeft niet te betekenen dat je verstoten of afgewezen wordt. Ontdek je eigen ritme, maak je eigen muziek en deel die met anderen. Er is ruimte voor iedereen.
Iets nieuws uitproberen, is de stap naar meer zelfkennis en met zelfkennis krijg je voldoende zelfvertrouwen om je eigen trommel te slaan in je eigen ritme. Dat hoeft niet persé met trommelen helemaal in Groningen.
Ik kan je samen met mijn co-coach Eevee helpen je eigen unieke ik te vinden door een uitprobeerpakket van coaching met hond en paard en Mindful Walk of een combinatie van Mindful Walk en coaching met hond.
