Ik weet het wel! Ik weet dat de tijd tussen deze blog en de andere veel te lang is! Ik wist het al in mei! Het is nu juli! Ik weet dat ik alle zinnen beëindig met een uitroepteken. Zo voel ik het ook. Ik ben echt teleurgesteld, dat ik mijn eigen doelstelling niet heb kunnen halen. Het gebeurt. Maar het gebeurt niet bij de beste ondernemer. Het gebeurt mij wel als beginnende ondernemer en da’s niet best. Business coach Veronique Prins van ‘Je zaak voor elkaar’, zou mij hier genadeloos op wijzen. Ik zou zeggen lees een blog van haar en oordeel zelf.
Want ik heb natuurlijk heel veel smoesjes die ik met jullie kan delen, waarin ik uitleg waarom ik geen blog heb geschreven. Het is namelijk niet zo dat ik niets heb gedaan, ik heb zeker niet stil gezeten. Ik heb echt veel gedaan. (Lees de smoes: ik had het te druk). Maar ik ben heel goed in druk zijn, ik kan mij heel goed druk maken. Ik kan heel goed mijn agenda vol plannen. Alleen is dat niet verstandig, want daarmee had ik geen tijd ingepland voor het schrijven van een blog. Dus geen smoesjes, maar zitten op de blaren. De blaren zijn nu weer genezen en het is dus tijd om verantwoordelijkheid te nemen en dan toch weer opnieuw beginnen. Geheel binnen de regels van mindfulness: loslaten, accepteren en opnieuw beginnen. Hoppa! Actie-taxi!
Even een vraag tussen door; herken je dit? Te druk als smoes, om je uitstel gedrag goed te praten?
Komt er weer een! Ik heb wel een blog geschreven. In de blog heb ik mijn eigen ervaringen opgeschreven als jonge mantelzorger. Nou ja, ik heb een nog niet gepubliceerde blog van twee jaar terug herschreven. Kijk, nog een voorbeeld van ‘op de lange baan schuiven’. De eerste keer heb ik niet op de publiceerknop gedrukt, want mijn vriendin was nogal onder de indruk van het verhaal. Mijn vriendin ken ik al vanaf mijn zevende en ik dacht dat ze wel wist hoe het bij mij thuis was tijdens ons puber zijn. Dat wat toch niet zo. Ik dacht, laat maar. Ik heb het gewoon opgeschreven om het te verwerken; ook goed!
Van 1 tot en met 7 juni dit jaar was het De Week van de Jonge Mantelzorger en ik dacht: “Ik heb nog een verhaal.” De herschreven blog heb ik laten lezen aan mijn vriend. Ik laat sowieso mijn blogs lezen door anderen voordat ik het publiceer vanwege mijn dyslexie. Mijn vriend had het een en ander aan taalfouten gecorrigeerd, maar had nog een vraag: heb jij als jonge mantelzorger jou moeder weleens geholpen door bijvoorbeeld de was te doen? De vraag deed mij ontploffen! NEE, ik heb niets extra’s gedaan in het huishouden om mijn moeder te helpen; zij was thuis, ik op de middelbare school. NEE, heb geen pleisters geplakt bij mijn zus, ze was niet op die manier ZIEK. Ze was ziek in haar HOOFD. Dat is juist wat het zo moeilijk maakt als jonge mantelzorger. Je bent zo onmachtig, er zijn problemen die je niet kunt oplossen. Achteraf heb ik mijn ouders ontlast door zo weinig mogelijk aandacht te vragen, zo min mogelijk problemen veroorzaken, want ze hadden al zorgen genoeg. Zoveel mogelijk onzichtbaar zijn, voor mijn ouders, maar ook voor mijn zus. Ik had namelijk ongevraagd een hoofdrol in een van haar psychoses. Psychoses zijn niet zo maar weg, die duren dagen, weken, naar mijn gevoel wel maanden. Ik weet het niet, ik was en ben geen deskundige op het vlak. Ik heb het meegemaakt. Maar je raad het al. Je weet het al. Die blog is nog steeds niet gepubliceerd. Sommige dingen hebben tijd nodig.
Verspilde energie? Nee, een les geduld en zorgvuldigheid. Ik zal de blog ooit weer opnieuw schrijven en daarin de lezer nog meer meenemen in de wereld van de mantelzorgers, want er is nog veel onbekend! Ik spring graag vaak in het diepe, dan leer je het snelst. Dit is een les waarin een goede voorbereiding leidt tot het gewenste resultaat. Wordt vervolgd…
In mei heb ik voorbereidingen getroffen om deelnemers te vinden die gecoacht wilden worden door Eevee en mij. Voor mijn opleiding werd verwacht dat ik drie coachsessie zou doen, hierover een verslag schrijven en de deelnemers vragen een uitgebreide feedback te schrijven.
In juni was het zover (het werd steeds drukker in mijn agenda). Wat heb ik er een drukte van gemaakt, inclusief zenuwen, aanschaffen van materialen, bellen, schrijven, controleren of de feedback wel gestuurd was. Maar wat heb ik ervan genoten. Wat was het leuk, wat ben ik blij dat dit een onderdeel wordt van mijn werk! De blog is al veel te lang, dus meer zeg ik er (nog) niet over. Dat is inhoud voor mijn volgende blogs.
Maar dát is nog niet alle drukte! Rust in de Kop is gevraagd om drie dagen het programma te vullen tijdens de Weerribben Wieden Healthy Days in het laatste weekend van september. Hierdoor ben ik in contact gekomen met andere mindfulness aanbieders in de gemeente Steenwijkerland. Daarnaast heb ik acht collega instructeurs van Mindful Run Nederland bereid gevonden om het programma te vullen met Mindful Run, Mindful Walk en Powerwalk clinics!
Ik bruis van energie, zoveel te doen en het is allemaal zo leuk en leerzaam! Jullie hebben dan niets van mij gehoord door middel van een blog, maar ik heb zeker niet stil gezeten!
