HELP, een emotionele achtbaan!

Zo de eerste twee cursusdagen zijn achter de rug en het voelde zoals een rit in een achtbaan. De eerste dag was zeker geweldig, hoewel deze een beetje nachtmerrieachtig begon. De dag daarvoor zocht ik de gestuurde e-mails van de opleiding Pets4Care op, maar in geen enkele van de vier emailboxen kon ik deze vinden. Tijdens mijn slaap werd de ongerustheid aangewakkerd, “had ik het dan allemaal gewoon bedacht? Gedroomd? Omdat ik het zo graag wil.” Licht gespannen werd ik donderdagochtend wakker en herinnerde mij dat ik twee document had uitgeprint; de boekenlijsten en de bevestiging van de aanmelding. Ja, gelukkig zaten de printjes in de map! Toch…, voor alle zekerheid heb in onderweg onze docent Desiree van Veldhuizen gebeld met de vraag of ik op weg was naar het goede adres. YES!

De ochtend begon zoals bij elke cursus met een kopje koffie of thee en een kennismaking met de docent en de medestudenten, wel dertien! Start regels: op de cursusdag zijn de boeken niet nodig (die mag je in je eigen tijd lezen, elke studiedag mogen er 3 tot 4 honden aanwezig zijn! Helaas gooit de corona roet in het eten en gaan we niet actief oefenen met ‘opstellingen’ vanuit de ‘systemische benadering’, maar dit wordt op een ander tijdstip ingehaald, desnoods na de eindtoets. De systemische benadering gaat ervan uit dat systemen compleet willen zijn. Elk onderdeel heeft evenveel recht op een plek, zoals ook geldt voor honden, volgens de roedeltheorie. De kern van de systemische benadering gaat over insluiting of uitsluiting, wel of geen binding.

’s Middags legt Desiree uit wat het verschil is tussen coaching en therapie. Coaching is volgen en aanpassen en niet toevoegen. Vooral toevoegen is een valkuil voor hulpverleners, dat (h)erken ik wel. Het is goed om zo af en toe weer ‘wakker geschud’ te worden met informatie die weggezakt is. Net als de regels van een open gesprek met dus voornamelijk open vragen en parafraseren (in eigen woorden weergeven wat de ander heeft gezegd). We doen een mindfulness oefening, voordat we gaan oefenen met gespreksvoering.

Tja, en dan is de dag alweer voorbij. Tijd om de 125 kilometer naar huis te rijden, in het donker. Ik vindt het regelmatig lastig om auto te rijden, omdat ik snel de neiging heb om te knikkebollen. Licht of donker,  lange of korte ritten, het maakt niet uit.  Vandaag was de terugrit geen probleem, mijn hersenen hadden genoeg stof om te verwerken.

De tweede dag begon ik met veel vreugde, want Eevee ging gezellig mee met mij. Aangekomen, was het eerste wat gedaan moest worden, na een rit van anderhalf uur, een bezoek aan het toilet. Dus liepen we het gebouw binnen naar de toiletten en om de hoek hoorden we stemmen, dus riep ik hallo en liep een klein stukje door. We werden begroet met een boze woef en een stem die zei dat ik afstand moest houden.

Best wel een heftige binnenkomst, op toch al een spannend moment voor Eevee en toegegeven ook voor mijzelf. Ik nam Eevee met mij mee het toilet in. Dat vond ze eng, maar het was voor een goed doel, dus vlug de deur op slot en even tijd voor ons zelf. Beiden stappen we opgelucht de deur weer uit. De grote Rhodesion Ridgeback reu, wat ik trouwens een geweldig hondenras vind, stond bij de voordeur met zijn baasje te wachten. We zouden samen met nog 2 honden en medestudenten even wandelen, voordat de lesdag zou beginnen. Ach, mijn lieve meisje was door het dolle heen en had helemaal geen aandacht meer voor haar baasje, dus mijn arm is zeker 2 centimeter langer geworden tijdens de wandeling. Om toch weer in contact te komen met mijn hondje, ben ik achtergebleven en heb de puppy-cursus theorie meerdere keren herhaald. Ze bleef trekken en ja, ik wou ook wel achter de groep aan. Dat gevoel deelden we, alleen over het hoe waren we het niet eens. Eindelijk komen wij ook bij de uitlaatplek. Een mooie zandverstuiving, waar de honden naar hartenlust konden rennen en dat hebben ze dan ook gedaan.

De terugweg was een herhaling van de heenweg. Ik kwam als laatste aan bij de locatie en in het lokaal. Er was nog 1 stoel vrij en dat was dus ons plekje. Het was ook de stoel dicht bij de Rhodesian Ridgeback. Hij vond Eevee nog steeds te druk. De grote hond had helemaal gelijk, maar ja wat wil je met een puber. Er was ons op het hart gedrukt dat de hond vooral alle tijd mocht hebben om de boel te verkennen en dat hebben we geprobeerd. De grote hond vond er wat van, dus dan toch maar snel op onze plaats en zitten.

Echt tot rust en ontspanning kwamen we niet: de (honden)spullen pakken, naar voren buigen om te lezen wat er op het bord stond, weer terug leunen om te schrijven, de buurvrouw die een boterham ging eten. Eevee had het allemaal door en ik was mij dan ook bewust van elke beweging die er gemaakt werd. We waren een lekker stel samen. Op een gegeven moment heb ik dan toch maar gevraagd of we konden ruilen. Dat kon en we kwamen in de buurt van een Golden Retriever teef. Dat gaf een beetje rust. Want dit was een nieuwe plek om te ontdekken.

Yeah pauze, ik heb maar even gewacht tot iedereen (met honden) het lokaal uit waren gelopen. Voor de rust zijn we naar buiten gegaan. Mijn behoefte aan sociaal contact moest maar even wachten. Gelukkig was ik niet de enige die naar buiten was gegaan en zo kwam het toch allemaal weer op z’n pootjes terecht.

De dag ging weer verder en de bovenstaande onrust bleef. Het was zeker inspannend om op het hondje te letten en de les. Geen van beiden ging me goed af. Daarmee verdween ook mijn zelfvertrouwen, als sneeuw door de zon. De dag werd afgesloten met een oefening, waarbij de hond moest volgen of leiden, maar degene die de riem vast had mocht niets zeggen. In mijn gedachten ontstond er een rampscenario, want Eevee was vandaag niet bepaald meewerkend als het ging om met een losse riem mee te lopen. Mijn troostende gedachte: “De (puber)hond doet het altijd goed.” Ik moest als baasje dat verantwoordelijkheidsgevoel loslaten: “alles goed moet gaan!”. Ik moet het loslaten! …. Ha, ha, da’s makkelijker gezegd, dan gedaan!

Maar goed, de riem heb ik dan toch maar gegeven aan de medestudent. Op hoop van zegen. En… het ging goed! Eevee deed het goed! Voorbeeldig. Enigszins trots, maar ook beschaamd dat het mij de hele dag niet gelukt was, liet Eevee zich zonder problemen leiden door iemand anders. Het was voor iedereen leerzaam, er waren herkenbare punten in de feedback.

En toen was ik zelf aan de beurt. Ik was zo met mezelf bezig! Ik wilde het persé goed doen! Een goede leider zijn voor Eevee! Nou, ik miste alle check-looks van Eevee. Balen: baasje bakt er niets van! Die stomme soort van prestatiedrang en willen pleasen zaten mij danig dwars. Feedback incasseren en weer door; de volgende cursist was aan de beurt. Ook zo’n, hardnekkig overlevingsmechanisme: doorgaan! Tja, zo’n coachsessie van 10 minuten met hond komt binnen: heftig!

Na deze tweede studiedag voelde ik mij wel erg kwetsbaar.

In de auto terug, heb ik net buiten Maarn een parkeerplek gezocht en gevonden met een stukje bos net buiten Maarn. Om even met Eevee een wandeling te maken, om weer te gronden, om weer een team te worden en tot ons zelf te komen. Deze keer was de terugweg zwaar! Een groot gevecht met de vermoeidheid en achtergebleven emoties, Eerlijk gezegd dreunde de emoties de volgende dag ook nog door.  

Pas zondag was ik weer in samenwerking met mijzelf. Met hernieuwde energie heb ik besloten dat Eevee en ik de komende weken trainen om zonder trekken aan de lijn te lopen. Want dat is toch wel een basisvaardigheid voor ons allebei.

Ondertussen heb ik de balans weer gevonden. Het is het allemaal natuurlijk niet zo erg. Dit is gewoon een leerproces. In mijn aantekeningen lees ik terug:  leringtrekken met een open, milde blik naar de hond en naar de coachee (mezelf): “je bent goed, zoals je bent.” Dus… aan de slag! Studieboeken lezen, leren over de hond, leren over mezelf. Hoe leuk is dat! Eerlijk, soms, zoals op dag 2, is dat helemaal niet leuk, maar wel gezond! Dit zijn momenten waardoor je groeit. Ik heb zin in de twee studiedagen van volgende maand. Helaas online, vanwege de corona. Stiekem misschien ook wel lekker veilig achter het beeldscherm.